14 Mayıs 2013 Salı

13.13

Bir imzasidir sevgimin!

Öykü

"Adıyla yaşasın!"...
Öykü...
Artik kitap okuyamiyorum, müzik dinleyemiyorum, film izleyemiyorum, cok sevdigim rakiyi bile biraktim artik. Tahammuluum kalmadi hislerime. Kitabin ilk sayfalari neyse de bir kac saya sonra kendi anilarimi okumaya devam ediyorum her seferinde. "Nerden geldim ben buraya?" Onu bulmak icinde dusuncelerimi agrisim sirasina gore tersine sariyorum. Artik siirlerle migren ataklarim arasinda bir secim yapamiyorum hangisi daha sancılı geliyor diye. Okudukca icim yaniyor susuyorum, susuyorum... Son zamanlarda daha cok susuyorum! Bazen sadece kibarlik olsun diye tebessum ediyorum. Hareketlerim agirlasti, duygularim oyle agir ki kaldiramiyorum. Oylece köşemde susuyorum. Üzülmek degil hesabim üzmek. Hayatta terk edilmekten daha kotu bisey varsa terk etmektir; aglamaktan kotusu aglatmak; sevmenin dahası sevilmek... Basit olmak isterdim hayatta, bana uyar demeyi farketmez diyebilmeyi cok isterdim. Ya duygularimin salakliginda bogulmayi ya da aklimla övünmeyi isterdim; ama iki cekişmesin de  isterdim! Boyun eğmek isterdim, kabul etmek isterdim. Cok konusmak ve kendimi sevmek isterdim... Öykümün sonu mutlu son olsun isterdim. Bir de seni...


Bu Blogda Ara

İzleyiciler